After having become a mom of my second child who needs often extra care, I have come across and met many wonderful women out there. It doesn't matter if they have a sick child or if they have other challenges in life, I just realize how strong many women can be!
Often, when I'm struggling with my own hardships in life, I don't manage to look around and put things into perspective, realizing how much I DO have in life, and how strong I have become as I'm often then either feeling sorry for myself, being impatient at people around me and at myself, or beating myself or others up over small silly things. We women or as human beings, don't want to praise ourselves because we feel we must meet certain expectations set either by ourselves or by others. However, I think it is ok to tell ourselves from time to time that we are actually do a fine job. Certainly, it would also be good to tell others around us that they are doing a fine job too. Sometimes we forget to tell our love ones that, while we do appreciate them, just putting them into words and saying them out loud isn't something we do often enough.
I've read a letter that a Dutch writer wrote to moms with a sick child, and I would like to share this with you all. I'll do my best in translating it into English, and would like to say this to those who struggle but fight for their little ones.
Dear heros,
Because I see you as a hero.
Every day you have to see how your most beloved, beautiful, and richest possess is being affected. How the lions are fighting for your little ones. How the illness is getting more into your child. You would literally do anything to make your child to be healthy and happily running around. You would even give your own life without any doubt. You are a mother with a sick child. And that is according to me the toughest job a woman ever has to do in her life. Unquestionable and not something one wished for. Just like that.
A reason?
I hear often people saying everything in life happens for a reason, and no matter how much I want to believe that, in your case, I can't find such reason. Because what kind of lesson you must learn then? Which fulfillment would you get as a reward? Which high point would you get to after this fall? I can't really tell you. And no matter how much I would like to help you, no matter how much I would like to comfort you, I am just standing here as an outsider and looking at you. But you are strong, even to an extent that it is inhuman.
Safety net
I have seen your eyes, filled with tears. Just for a short while. Then followed by a fierce look. Hiding behind your loving motherly smile. For him. Because you ae his safety net, and you know that. You are his safety net that can't be torn. You are the answers to his questions, you are his smile if he just can't do it. You are his mom, and you are his everything. And you keep fighting for his existence. For his healthy state.
Fight
And yes, my kids can drive me up the wall. Like my kids can run around against each other angrily. Like their complaining at 6:30 a.m. about their comb, their having to get dressed, their having to eat their sandwiches. Like their losing their patience and their lovely side when not wanting to be behave in the supermarket. Like their having discovered my make-up and decided to prepare their dolls collection to join the carneval. Yesterday I had to really bite my lips and count to 10 to stop myself being really mad and send them to their rooms. They wanted both the red pencil at the same time. Sure, always at the same time. Because the other 28 coloring pencils are just not good enough. So there came the fight, with words and actions. All three of us took a time-out eventually. And during that time out, I was reading your story in this magazine.
Lesson
With tears in my eyes, I know you would wish to swap your life with mine. What really matters with those 10 minutes of anger? What does it matter with kids being tired, whiny and just loud? They are healthy! They can scream, they can hang around, they can make fights. Things that are annoying to me are for you just nice moments from your imagination. Your child is sick, and all is said and done. No fights, no screaming. Just simply because he can't. I have not found what lesson you should learn, but I have learned from you that I should love my kids, in everything they do.
With love and thankful greeting,
Original text below....
Vechten voor je zieke kind
Phileine schrijft: Lieve heldin...
Phileine richt het woord tot moeders met een ernstig ziek kind. En meer willen we daar eigenlijk niet over inleiden.
Lieve heldin,
Want dat vind ik je, een heldin.
Iedere dag moet je weer zien hoe jouw liefste, mooiste en rijkste bezit wordt aangetast. Hoe de leeuwen vechten om jouw jong. Hoe de ziekte steeds meer grip krijgt op jouw kind. Je zou er werkelijk alles voor over hebben om hem weer gezond en gelukkig rond te zien rennen. Je zou je leven geven, zonder aarzeling. Jij bent een moeder van een heel ziek kind. En dat is in mijn beleving de zwaarste taak die een vrouw ooit in haar leven voorgeschoteld krijgt. Ongevraagd en ongewenst. Zomaar.
Iedere dag moet je weer zien hoe jouw liefste, mooiste en rijkste bezit wordt aangetast. Hoe de leeuwen vechten om jouw jong. Hoe de ziekte steeds meer grip krijgt op jouw kind. Je zou er werkelijk alles voor over hebben om hem weer gezond en gelukkig rond te zien rennen. Je zou je leven geven, zonder aarzeling. Jij bent een moeder van een heel ziek kind. En dat is in mijn beleving de zwaarste taak die een vrouw ooit in haar leven voorgeschoteld krijgt. Ongevraagd en ongewenst. Zomaar.
Een reden?
Ik hoor wel eens zeggen dat alles in je leven om een reden gebeurt en hoezeer ik dat ook wil geloven, in jouw geval kan ik dat niet. Want welke les moet jij dan leren? Welke verrijking krijg je straks als beloning? Welke piek gaat volgen na dit immens diepe dal? Ik kan het je niet zeggen. En hoe graag ik je ook zou willen helpen nu, hoe lief ik je ook zou willen troosten, ik sta aan de kant en kijk ernaar. Maar jij bent sterk. Zo onmenselijk sterk.
Vangnet
Ik heb je ogen gezien, gevuld met tranen. Heel even maar. Daarna weer die verbeten blik. Verschuild achter je liefste moederlach. Voor hem. Want jij bent zijn veiligheid en dat weet je. Jij bent zijn vangnet en dat mag niet scheuren. Jij bent het antwoord op zijn vragen, jij bent zijn glimlach als hij het even echt niet meer kan. Jij bent zijn moeder, dus zijn alles. En jij blijft vechten voor zijn bestaan. Voor zijn gezond bestaan.
Gevecht
En ik kan af en toe mijn kids wel achter het behang plakken. Als ze weer eens gillend van woede achter elkaar aan rennen. Als ze om half zeven in de ochtend al beginnen met zeuren over haren kammen, aankleden en boterhammen eten. Als ze in de supermarkt geen zin meer hebben om geduldig en lief te zijn. Als ze mijn make-up gevonden hebben en hiermee carnaval gaan vieren met hun poppen gemeenschap. Gisteren nog moest ik mijn kiezen even heel hard op elkaar houden en in mijzelf tot tien tellen om ze niet woedend op hun kamer te zetten. Ze wilden allebei het rode potlood gebruiken, tegelijk. Natuurlijk tegelijk. Want die acht en twintig andere kleurtjes waren niet goed genoeg. Dus er werd gevochten, in woorden en in daden. Alle drie namen we een time-out. En in die time-out lees ik in een tijdschrift jouw verhaal.
Les
Met tranen in mijn ogen besefte ik dat jij graag met mij zou ruilen. Wat maken die tien boze minuten nou uit? Wat kan het schelen als de kinderen even moe zijn of zeurderig of gewoon heel luidruchtig. Ze zijn gezond! Ze kúnnen schreeuwen, ze kúnnen hangen, ze kúnnen ruzie maken. Dingen die voor mij vervelend zijn en voor jou slechts kenmerken uit een mooi verleden. Jouw kind is ziek en daarmee is alles gezegd en gedaan. Geen geruzie meer, geen geschreeuw meer. Gewoon omdat hij dat niet meer kan. De les die jij zou moeten leren heb ik nog altijd niet gevonden maar door jouw leven heb ik geleerd mijn kinderen lief te hebben, in alles wat ze doen.
Een liefdevolle en dankbare groet,
Phileine
